Deze veldslag bleek een spiegel voor mezelf.
Al wist ik dat toen zelf nog niet. Ik bleef doorgaan. Tot in januari m’n lijf voor mij besliste.
Licht uit!
Geveld door een griepje (met m’n immuundefficiëntie altijd iets complexer dan voor de gemiddelde mens, maar soit) – dat griepje mondde uit in een longontsteking.
Griet zetel op, mmm dan was ze echt ziek.
Bloedcontrole gaf tekorten aan, zo wat alle lettertjes van het alfabet van vitamientjes ontbraken.
M’n bekken, m’n bil, m’n rug, m’n schouder, m’n nek, m’n maag, m’n hamstrings, aanhechtingen … all-in geblesseerd. Finito – gedaan! Over en uit.
Een maand, één HELE MAAND, lag ik op de zetel. WTF!
Liep ik te veel? Sportte ik te veel? Je doet zoveel? Werken – Friska – marathontrainingen – workouts – sociaal zijn - …
Mnee, dat was het niet.
Een mens doet nooit teveel. Al die dingen die ‘teveel’ lijken, had ik precies nodig. Nodig om recht te blijven. Maar als je dan in tekorten gaat, doe je afbraak aan je lijf.
Ik zou mezelf niet zijn, als ik zomaar in de zetel bleef liggen.
Op je bek gaan is niet erg, blijven liggen wel.
Een Grietje vecht en bijt. Ik ben iemand die vooruit wil in het leven. Misschien was het net dat?!
Exact!
Opstaan, hulp zoeken en u laten omringen. Sinds de lente vorig jaar was ik al in behandeling bij osteopate Fleur Mermans, praktijk Facette, zij was degene die de juiste signalen opmerkte en me na de marathon zei dat ik hulp moest zoeken, wat ik toen in oktober 2024 ook deed.
Eind januari startte ik bij Tim van Hemel, kinepraktijk Flow. Hij trof me aan de grond als een hoopje ellende. “Doe je nu niks anders dan wandelen?” klonk het… Nope, enkel wandelen. Tim liet blijken van het 'ergens nog wel te zien zitten' (of kon goed doen alsof 😊, pakt dat het dat was ), al zou het een ware uitdaging worden.
Maar laat nu net dat zijn, waar ik van hou. Uitdagingen.
Ik zou mijn eigenste Grietje niet zijn, als ik daar m’n tanden niet zou inzetten.
Ju en vooruit...dat is de Friska.
Ik kreeg een hele reeks (34! Of soms 38) oefeningen, behandelingen van osteo en kine, therapie bij psycholoog en zelfs even ademcoaching (dat waren tijden: mond afplakken en slapen, ge wordt nog zotter zegt).
Totaalpakketje voor de Friska. Werk aan de winkel. Stilstaan is achteruitgaan.
Ik legde een hele weg af, ’t voelde erger dan 42km :) .
Pakt dat het heftig is geweest. Soms deed ik m’n looptrainingen huilend, uren vloekte ik op m’n mat, Friska uurtjes vaak met een traan, met vele gesprekjes, knuffels, vriendschap en steun. Waarvoor dank aan iedereen die ervoor me was.
Stilaan geraakte ik vooruit. Met af en toe weer een stap achteruit. Dat is het leven en revalideren.
Maanden tikten voorbij en stilaan begon er weer wat hoop te komen. Die marathon lonkte.
Toen de kilometers weer begonnen op te tellen, toen ik weer op een weekvolume van 40 km kwam, begon het weer als “thuiskomen” te voelen. Ik zat weer in een goed ritme en kon weer verschillende trainingsprikkels aan.
Je kan niet geloven wat een gelukzalig gevoel ik kreeg toen ik na 9 maanden te horen kreeg dat EIN DE LIJK die stabiliteit, spiercontrole, looptechniek en kracht begon te werken. Het mocht ook wel, ‘ t is hard labeur geweest en niet altijd met evenveel goesting. Maar ik wist waarvoor ik het deed.
Nog steeds werk ik verder op sterker maken van m’n hamstrings zodat ze de lange belasting kunnen dragen van wat ik wil doen.
Ondertussen stond ik aan de zijlijn in Keulen en Antwerpen. Met waterige ogen...dat wel. Met een lach...dat ook. En steeds weer kippenvel. Een marathon blijft speciaal....het is pure waanzin, maar o zo magisch.
Welk doel wordt het nu?!
Awel, het doel is om te kunnen blijven lopen en sporten en m’n weekvolume nog ietsjepietsje omhoog krijgen. Ik ga in opbouw marathontraining maar nog niet met specifiek einddoel. Ik schrijf wekelijks m'n eigen schema. Lijf volgen en dan kom ik wel ergens uit. Ik word bijna 42, marathon leeftijd waarop ik graag nog een hele wilde doen (net zoals eentje voor m’n 40ste, dat is gelukt!). Maar de ‘moet’ is eraf, ik liep er 2 hele. Die pakken ze mij nooit meer af. Die zijn voor altijd.
Deze revalidatie? Ook niet....het was mijn soort van marathon van het jaar 2025. En of ik er trots op ben! Did that shit seg.
Mag ik dan nu een hele grote kerstboom zetten astublieft, afscheid nemen van dit jaar en 2026 verwelkomen?! Op naar goede nieuwe tijden!
Klaar voor xxxx Friska for the win, Grietje
Reactie plaatsen
Reacties